سلام دوستان گلم

هر نوجوانى مى‏تواند ناامیدى را به امید، شکست را به پیروزى و اشک را به
خنده برگرداند به شرطى که به قدرت‏هاى شگرف خدادادى خود ایمان داشته باشد.
برخى
از شیوه‏هاى احساس امیدوارى و کسب امید عبارتند از:
هر گاه از انجام کارى دلزده
و خسته مى‏شویم از خودمان بپرسیم چگونه مى‏توان آن کار را بهتر، سریع‏تر و ساده‏تر
انجام داد.
واقعیت این است هر کس ضعف‏هایى دارد. به جاى فرو ماندن در ضعف‏ها و
اصرار و تعصب بر آن ضعف‏ها بکوشیم انتقادپذیر بوده و بر ضعف‏هایمان غلبه
کنیم.
با کشف استعداد و توانایى‏هاى خود و پرداختن به کارها و فعالیت‏هاى مثبت و
هدفدارى که به آنها علاقه داریم زندگى‏مان را لذتبخش سازیم.
همیشه در حد
توانایى‏هایمان تلاش و کوشش نماییم و براى رسیدن به هدف کم نگذاریم. در نهایت یا
پیروز مى‏شویم یا شکست مى‏خوریم، در هر حال، از نتیجه به دست آمده خرسند باشیم چرا،
چون تمام تلاش و نیرویمان را به کار بسته‏ایم.
هر اندازه در تیرگى گذشته گام
برداریم از روشنایى آینده دور خواهیم شد. فرو ماندن در گذشته، ایستادن در سیاهى
است. لازم است گذشته‏ها را به چالش کشید و زنگارهایش را زدود لکن باید از آن براى
پى‏ریزى آینده‏اى بهتر استفاده کرد. در آینده نیز نباید زندگى کرد زیرا امکان دارد
ما را به رؤیاهایى که شاید هرگز به وقوع نپیوندد دلخوش کرده از واقعیت دور سازد.
واقع‏بینى رمز موفقیت است.
در ناملایمات زندگى خود را نبازیم. از شکست‏ها درس
بگیریم و شکست را مقدمه پیروزى بدانیم مشروط بر اینکه براى هر شکستى علت‏یابى دقیق
و منطقى داشته باشیم.
اگر مغزمان را با یادگیرى و اندیشیدن ورز ندهیم، ورزیده
نمى‏شود. براى پرورش مغز لازم است آن را از طریق یادگیرى فعال و درگیر
نماییم.
کمک به همنوع از وظیفه‏هاى مهم هر انسانى است. کمک به دیگران این احساس
را در فرد به وجود مى‏آورد که فرد باارزشى است و مى‏تواند به زندگى دیگران معنى
ببخشد. وقتى مى‏بینیم گره‏اى از کار دیگران مى‏گشاییم در درون‏مان احساس رضایت و
شادمانى خواهیم کرد.
همان طور که لطف و مهربانى خداوند شامل حال بندگانش است و
او توبه‏پذیر است چه خوب است ما نیز از خطاها و اشتباهات دوستان و اطرافیان‏مان
بگذریم، از خطاها و اشتباهات چشم‏پوشى کرده و راه آشتى و سازش را هموار نماییم تا
ضمن شاد نمودن دل دیگران، خود نیز به آرامش برسیم.